- بررسی محصول
- محصولات مشابه
- دیدگاه کاربران
این دسته از آثار همگی ارزش از خودگذشتگی را معنای اصلی نجات نهایی میدانند.
پیوند با زندگی که از ناپایداری جهان سرپیچی میکند؛ ایمان به رستاخیز و شادی های آینده برای روح، رها بودن و سکوت تنهایی که با خاطرات پر میشوند و شادی برای یک زندگی جدید که حتما باید همراه با تجربه درد باشد تا متولد شود.
بیان هنری از عشق حتی پرشورتر و صریح تر میشود زمانی که یک سری صحنه مشخص را در نظر بگیریم مانند تنظیمات خیره کننده تئاتر کلاسیک یونان، بیان غیرقابل توصیف مجسمه Bernini’s Ecstasy of Saint Teresa پوشیده شده از سنگ مرمر موج دار، دوئت خوش آهنگ میان oboe و soprano در Quia respexit باخ، لک لک های جوان و غیر ساکن پیکاسو در Rue d’Avignon پاریس و بدن های مهاجم و صورت های کج و کوله لوسیون فروید و فرانسیس بیکن.
Art is always a great declaration of love.
These are all profound and desperate declarations of love to: the value of sacrifice as a means of salvation; married life that defies the transience of time; faith in resurrection and the joys of the spirit; the abandonment and silence of solitude filled with memories, and the joy for a new life that must experience pain to be born.
Art’s declaration of love becomes even more passionate and explicit when it is made through serene and inviting images, such as the evocative settings of classical Greek theatre; the indescribable expression of Bernini’s Ecstasy of Saint Teresa enveloped in undulating marble; the dulcet duet between oboe and soprano in the “Quia respexit” of Bach’s Magnificat; Picasso’s young and uninhibited demoiselles in the Rue d’Avignon; the theosophical balance of Mondrian’s colour, or the atmospheres created by Rothko.
دیدگاه کاربران